Τη νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου 2008 φεύγοντας από τα Εξάρχεια, λίγα μόλις μέτρα από το μέρος που είχε δολοφονηθεί πριν μία ώρα ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δεν είχα ιδέα τι είχε συμβεί. Και ακόμη περισσότερο δεν είχα ιδέα τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Το ότι η Αθήνα καιγόταν για μέρες πριν αρχίσουν οι κρίσεις, τα μνημόνια και τα ΔΝΤ με αφορμή την δολοφονία ενός παιδιού από την ταχέως φασίζουσα αστυνομία ήταν το πρώτο ταρακούνημα για την Άρχουσα τάξη αλλά και για εμάς τους ίδιους. Είχε ξεκινήσει η αρχή του τέλους μιας κοινωνίας που στήθηκε και συντηρήθηκε με βασικό της πρόταγμα τον κανιβαλισμό ο οποίος επιτεύχθηκε μέσω της τεχνολογικής και αισθητικής λοβοτομής.
Πέρασαν δύο χρόνια από τότε για να έρθει η συνθήκη που θα πυροδοτούσε την έναρξη της ολικής αποσύνθεσης παρασύροντας όλες τις κοινωνικές ομάδες σε μια σπειροειδή πορεία προς τον πάτο της ανθρώπινης υπόστασης τους.
Η πορεία λίγο πολύ γνωστή. Αντιλαμβανόμενοι την απειλή κατά της ευημερία μας, της "ησυχίας" μας και τελικά της ζωής μας βρεθήκαμε μπροστά στη στιγμή που έπρεπε να επανεφεύρουμε την θέση μας στα πράγματα, χωρίς να διαθέτουμε φυσικά ίχνος ηθικής, λογικής, αισθητικής. Έννοιες που για τους περισσότερους από εμάς δεν είχαν καμία θέση στο κόσμο που είχε δημιουργηθεί τον τελευταίο αιώνα.
Μέσα στην διανοητική και ηθική ανεπάρκεια μας βρεθήκαμε τελικά με τα υλικά που διαθέταμε να πάρουμε θέση απέναντι σε ένα σύστημα που λειτουργεί σαν μηχανή του κιμά. Βάλαμε τους ναζί στο κοινοβούλιο, δεχθήκαμε αδιαμαρτύρητα την βία της κρατικής καταστολής απέναντι μας, ανεχτήκαμε να δημιουργηθούν στα χώματα μας τα γκουαντάναμο της Ευρώπης, χειροκροτήσαμε τους πνιγμούς των μεταναστών, υποστηρίξαμε ρατσιστικές δολοφονίες ημεδαπών και αλλοδαπών, κατευθύναμε την οργή μας στον διπλανό μας και ακόμη περισσότερο σε όποιον διπλανό μας αντιδρούσε. Αυτές και πολλές άλλες είναι οι επιλογές που κάναμε ως κοινωνία.
Σήμερα παρακολουθούμε ηδονικά από την τηλεόραση την πορεία ενός παιδιού προς το θάνατο μόνο και μόνο επειδή διάλεξε να διεκδικήσει το αυτονόητο. Έχοντας ξεπουλήσει το όποιο ίχνος αξιοπρέπειας μας έχει απομείνει κριτικάρουμε από την ασφάλεια ενός καναπέ τον οποίο ποτέ δεν αποχωριστήκαμε. Η υπόθεση του Ρωμανού δεικνύει σε όλο της το εύρος το μέγεθος της κοινωνικής μας αποσύνθεσης. Ένα παιδί έχει όνειρα και θέληση για ένα κόσμο πιο δίκαιο, η μπότα της καταστολής το συντρίβει και ο Έλληνας παρακολουθεί χαιρέκακα.
Το έχω ξαναγράψει και δυστυχώς επιβεβαιώνομαι κάθε φορά παρατηρώντας τα κοινωνικά αντανακλαστικά μας. Δεν είμαστε ζωντανοί που παλεύουμε για την ζωή μας. Είμαστε νεκροί και αυτό που ζούμε είναι η σκύλευση του πτώματος μας.
Πέρασαν δύο χρόνια από τότε για να έρθει η συνθήκη που θα πυροδοτούσε την έναρξη της ολικής αποσύνθεσης παρασύροντας όλες τις κοινωνικές ομάδες σε μια σπειροειδή πορεία προς τον πάτο της ανθρώπινης υπόστασης τους.
Η πορεία λίγο πολύ γνωστή. Αντιλαμβανόμενοι την απειλή κατά της ευημερία μας, της "ησυχίας" μας και τελικά της ζωής μας βρεθήκαμε μπροστά στη στιγμή που έπρεπε να επανεφεύρουμε την θέση μας στα πράγματα, χωρίς να διαθέτουμε φυσικά ίχνος ηθικής, λογικής, αισθητικής. Έννοιες που για τους περισσότερους από εμάς δεν είχαν καμία θέση στο κόσμο που είχε δημιουργηθεί τον τελευταίο αιώνα.
Μέσα στην διανοητική και ηθική ανεπάρκεια μας βρεθήκαμε τελικά με τα υλικά που διαθέταμε να πάρουμε θέση απέναντι σε ένα σύστημα που λειτουργεί σαν μηχανή του κιμά. Βάλαμε τους ναζί στο κοινοβούλιο, δεχθήκαμε αδιαμαρτύρητα την βία της κρατικής καταστολής απέναντι μας, ανεχτήκαμε να δημιουργηθούν στα χώματα μας τα γκουαντάναμο της Ευρώπης, χειροκροτήσαμε τους πνιγμούς των μεταναστών, υποστηρίξαμε ρατσιστικές δολοφονίες ημεδαπών και αλλοδαπών, κατευθύναμε την οργή μας στον διπλανό μας και ακόμη περισσότερο σε όποιον διπλανό μας αντιδρούσε. Αυτές και πολλές άλλες είναι οι επιλογές που κάναμε ως κοινωνία.
Σήμερα παρακολουθούμε ηδονικά από την τηλεόραση την πορεία ενός παιδιού προς το θάνατο μόνο και μόνο επειδή διάλεξε να διεκδικήσει το αυτονόητο. Έχοντας ξεπουλήσει το όποιο ίχνος αξιοπρέπειας μας έχει απομείνει κριτικάρουμε από την ασφάλεια ενός καναπέ τον οποίο ποτέ δεν αποχωριστήκαμε. Η υπόθεση του Ρωμανού δεικνύει σε όλο της το εύρος το μέγεθος της κοινωνικής μας αποσύνθεσης. Ένα παιδί έχει όνειρα και θέληση για ένα κόσμο πιο δίκαιο, η μπότα της καταστολής το συντρίβει και ο Έλληνας παρακολουθεί χαιρέκακα.
Το έχω ξαναγράψει και δυστυχώς επιβεβαιώνομαι κάθε φορά παρατηρώντας τα κοινωνικά αντανακλαστικά μας. Δεν είμαστε ζωντανοί που παλεύουμε για την ζωή μας. Είμαστε νεκροί και αυτό που ζούμε είναι η σκύλευση του πτώματος μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου