Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Που πας πιστέ μου φίλε

Που πας πιστέ μου φίλε. Ήρθε η ώρα εκείνη που αποκαμωμένος και σκασμένος από ευτυχία αποφάσισες να ταξιδέψεις. Η ώρα του αποχωρισμού μας πρόφτασε και πια μια μόνο στιγμή μες το χρόνο μου φαίνεται η Ζωή μας.

Που πας πιστέ μου φίλε. Χρώματα κι αρώματα κουβαλάς κι ένα κομμάτι δικό μου τόσο βαθύ παίρνεις μαζί σου συντροφιά στην χωρίς επιστροφή ξενιτιά.

Που πας πιστέ μου φίλε. Αφού το ξέρεις. Μη μ αφήνεις. Μη μ αφήνεις μόνο σ αυτό τον κόσμο τον σκληρό τον δύσκολο. Φοβάμαι χωρίς εσένα.

Που πας πιστέ μου φίλε. Τα πάντα γκρεμίζονται γύρω μου και δε στέκεις πια εκεί να μ ανταμώσεις παρηγοριά να γίνεις.

Που πας πιστέ μου φίλε. Σε κάλεσαν οι σειρήνες και μου το πες. Το δίχως άλλο μου το πες. Η αγάπη σου η παντοτινή η αιώνια ποτέ δε θα σαλπάρει.

Που πας πιστέ μου φίλε. Η γη τώρα έγινε αγκαλιά. Η δικιά μου αγκαλιά. Θα σε σκεπάσει όπως τόσο τρυφερά με σκέπαζε η ανάσα σου.

Που πας πιστέ μου φίλε. Είμαι γυμνός. Το κρύο φτάνει στο κόκαλο, η σιωπή εκκωφαντική και η απουσία σου τρομερή.

Που πας πιστέ μου φίλε. Η ουρά σου έπαψε να κινείται ρυθμικά, τα μάτια σου καρφώθηκαν στο άπειρο, η ανάσα σου λίγο λίγο έσβησε και δεν μπορώ πια ν ακούσω τους χτύπους της καρδιάς στο απαλό σου στέρνο.

Για πάντα έφυγες πιστέ μου φίλε. Κι όμως. Όπου εισ' εσύ είμαι κι εγώ κι όπου είμαι εγώ είσαι κι εσύ. 

Αδιαίρετοι, μοναδικοί

Στη μνήμη του GUCCI

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Ένα στριπτίζ για την Ελλάδα

   Φαίνεται σαν ψέμα σχεδόν, αλλά πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια από εκείνη την μέρα στο Καστελόριζο. Μοιάζει ψέμα καθ ότι σε ένα τόσο μικρό ιστορικό διάστημα όπως είναι μια τετραετία διεπράχθη το μεγαλύτερο Νεοφιλελεύθερο οικονομικό έγκλημα-πείραμα του  σε σύγχρονη δυτική κοινωνία. Δεχθήκαμε απανωτά χτυπήματα ως κοινωνία. Και η αλήθεια είναι πως κάποια απ αυτά μας τα έδωσε η άρχουσα τάξη. Τα περισσότερα αναλάβαμε με ευχαρίστηση να τα ρίξουμε ο ένας στον άλλον. Το σχέδιο δούλεψε.
    Ξαφνικά μετά από την στιγμή που ο πιο γελοίος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης μας ανακοίνωσε ότι μπαίνουμε στη μνημονιακή εποχή, ξεκίνησε ένα απίστευτα ταχύ στριπτίζ της ψυχοσύνθεσης του μέσου Έλληνα. Μιμούμενος τους τραγικούς πολιτικάντηδες που πρώτοι άνοιξαν το δρόμο της αποκτηνοποίησης, τα πράγματα στην Ελληνική κοινωνία δείχνουν να έχουν εκτροχιαστεί.
    Ένα τεράστιο ποσοστό κόσμου, εξαιρετικά δυσανάλογο αν σκεφτεί κανείς τα υποτιθέμενα ιδανικά που πίστευε ότι έχει καταγεγραμμένα στο DNA του ο Ελληνούλης, υπέκυψε στις ορέξεις του για αίμα και κατέφυγε στο φασισμό ο οποίος εκλογικά τουλάχιστον διατηρεί επικίνδυνα ανοδική πορεία.
    Ένα εξίσου μεγάλο κομμάτι στήριξε το ήδη υπάρχον σύστημα, που μέσω της απληστίας και της ανικανότητας του οδήγησε την Ελληνική κοινωνία σ αυτό το τέλμα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πρόλαβε ταχύτατα να εξελιχθεί σε ένα πλήρως ολοκληρωτικό σύστημα που μόνο τρόπο επιβολής του πλέον έχει την βία. Ειδικά ο Σαμαράς και η παρέα του έχουν επιδείξει τόσο αξιοσημείωτη πρόοδο που η πολιτική τους στάση με πείθει εύκολα οτι μερικά χρόνια διακυβέρνησης ακόμη και ο Αντώνης θα έγραφε με χρυσά γράμματα το όνομα του στην ιστορία καθεστώτων όπως του Καντάφι, του Τσαουσέσκου ή όποιου Κίμ γιόγκ. Ευτυχώς δεν έχει αυτό το χρόνο.
    Ενώ όσοι παρέμειναν ξεκρέμαστοι στη μέση, προδομένοι από αυτούς που τους τάιζαν 40 χρόνια τώρα κατέφυγαν στην ανεπαρκή αριστερά της οποίας τα εκλογικά ποσοστά είναι αντιστρόφως ανάλογα της παρέμβασης της στην κοινωνία. Αν εξαιρέσουμε ίσως το ΚΚΕ που όντας πολύ κοντά στη διάλυση πλέον, παίρνει αυτό ακριβώς που του αξίζει με βάση την θέση που κράτησε στις πιο κρίσιμες στιγμές της Ελληνικής κοινωνίας.
    Αυτή είναι η μία πλευρά όμως των πραγμάτων που εμφανίστηκε μετά το τσιτσίδωμα. Υπάρχει κι άλλη και μάλιστα πιο σοβαρή. Είναι η πλευρά των Ελλήνων οι οποίοι κατα βάθος δεν θέλουν να κάνουν τίποτα. Παγωμένοι, φοβισμένοι, αδιάφοροι ή απλά κακοί στέκονται στην απέξω. Τους έβλεπες όλα αυτά τα χρόνια. Μαλλί, γυαλί, παντελόνι Lee. Οι "την βγάζω σε τρεις καφετέριες την ημέρα", "δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά", "ξέρω τον πορτιέρη". Ένα σημαντικό κοινωνικό βαρίδι που λοιδορεί στο πρόσωπο όσων αγωνίζονται τη δικιά του ανεπάρκεια. Αποτελείται σχεδόν από το ένα τρίτο της κοινωνίας αν προσπαθήσουμε να το μετρήσουμε με βάση το ποσοστό της αποχής στις τελευταίες εκλογές σε συνδυασμό με τις κατα καιρούς έρευνες.
    Η υποτιθέμενη κυβέρνηση έδειξε τα δόντια της με την εκπνοή του 2013. Η καταστροφή που έχουν προκαλέσει στην κοινωνία είναι ολοσχερής. Τόσο, που το να γκρεμιστεί η ανηλεής αστική μας δημοκρατία φαντάζει τελικά εύκολα μπροστά στον κόπο που θα καταβληθεί αργότερα προκειμένου να ξαναγίνουμε στοιχειωδώς έστω κοινωνία.
    Είμαστε υπόδουλοι. Και αυτό που τελικά αποκάλυψε το στριπτίζ είναι πως η θέληση για αλλαγή και για ένα καλύτερο κόσμο είναι υπόθεση λίγων, όπως ήταν πάντα. Δεν είναι κάποιου είδους ελίτ. Είμαστε εγώ κι εσύ που η αδικία έγινε κόμπος στο λαιμό μας. Που η δίψα για δημιουργία και ζωή φωτίζει τον δρόμο μας. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία είπε ο Ανδρέας Κάλβος κι εγώ για φέτος αποφάσισα να ζητήσω από τον Άγιο Βασίλη να τα χαρίσει σε όλους όσους τα θελήσουν.
   
 Καλή χρονιά, γεμάτη αγάπη. Ραντεβού στους δρόμους. Vamos.

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Εκεί που απέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ, αποτύχαμε μαζί του..

    O ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία τρία χρόνια έδειξε ότι μπορεί να αποτελέσει ένα κίνημα αλλαγής μακριά απ τις κομματικές πεπατημένες που μας οδήγησαν στην ατελείωτη πτώση μας στο γκρεμό. Νέος αρχηγός και ικανά ελπιδοφόρα στελέχη με αριστερή σκέψη, φρέσκα μυαλά αλλά και εμπειρία δοκίμασαν να βγουν μπροστά σ αυτή την δύσκολη για όλους μας συγκυρία.
    Σε μια χώρα της οποίας η πολιτική ζωή μαστίζεται αιώνες, θα τολμούσα να πω, από ανίκανους ιδιοτελής παραγοντίσκους. Τυχοδιώκτες που βρήκαν την πολιτική όχι ως τρόπο προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, αλλά ως μέσο παράνομου πλουτισμού και εκπλήρωσης της ματαιοδοξίας τους.
    Παίρνοντας μαζί του και αρκετούς τέτοιους, που έβλεπαν πως το αδιέξοδο στο οποίο οδηγήθηκαν οι "μεγάλοι" κομματικοί παίχτες με τις επιλογές τους δεν θα τους επέτρεπε να ικανοποιήσουν την προσωπική τους φιλοδοξία. 
    Με τούτα και με κείνα, πάνω σε τεράστια κοινωνική αναταραχή και με τον κόσμο ακόμη στους δρόμους ο ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε την στρατηγική του "Άλλος με τη βάρκα μας" μαζεύοντας συνδικαλιστές, τελειωμένους πολιτικάντηδες, κατα φαντασίαν λογοτέχνες και όποιον άλλον μπορούσε να δώσει ψήφους φτάνοντας σε ένα τεράστιο εκλογικό ποσοστό. Μια τεράστια νίκη για την αριστερά και κατ επέκταση για την κοινωνία ολόκληρη.
    Με μια μικρή λεπτομέρεια. Ήδη από τότε, η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ είχε αρχίσει να πηδάει από τη βάρκα μην αντέχοντας τη δυσωδία. Πράγμα που έπαιξε τεράστιο ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξη του.
    Ο ΣΥΡΙΖΑ που πρόθεση είχε το άνοιγμα στην κοινωνία, τελικά αστικοποιήθηκε χωρίς να καταφέρει να ξεφύγει από τα τερτίπια ενός συστήματος που τον έφερε στα μέτρα του.
   
   Δεν κατάφερε να μετουσιώσει την λαϊκή δυσαρέσκεια που ήταν κινηματικά ενεργή τότε, σε πολιτικό μοχλό πίεσης. Μη καταφέρνοντας να εμπνεύσει και χάνοντας κατα κράτος το παιχνίδι του δρόμου, απευθύνθηκε τελικά στο εκλογικό σώμα ζητώντας τις ψήφους των νοικοκυραίων.
   Δεν κατάφερε να φτιάξει μορφές αλληλεγγύης συμπαραστεκόμενος όπως είχε πέρυσι εξαγγείλει ο ίδιος δια στόματος Τσίπρα. Αντίθετα άνθρωποι μόνοι, σε μικρές ομάδες δίχως καμία στήριξη, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας παλεύουν να στεγάσουν και να σιτίσουν ανθρώπους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα ως αποτέλεσμα απάνθρωπων πολιτικών.
   Δεν κατάφερε να δώσει απαντήσεις και πειστικό πρόγραμμα. Μη θέλοντας να δυσαρεστήσει τους ψηφοφόρους του απέκρυψε την πραγματική και σκληρή αλήθεια απο την κοινωνία και με τσαμπουκά υποστήριξε ότι θα παραμείνουμε στην ευρωζώνη γιατί κανείς δε θα μας διώξει, ξεχνώντας πως τα λαμόγια που μας λυμαίνονται είχαν τέσσερα χρόνια να διασφαλιστούν για κάθε περίπτωση.
   Δεν κατάφερε να φέρει την έννοια της δικαιοσύνης σε ένα λαό που μαστίζεται από άδικα, αναξιοκρατικά μέτρα. Η δικαιοσύνη που έπρεπε να είναι στο ημερήσιο πρόγραμμα, Κυριακές και αργίες, μπήκε στην αναμονή της "κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ" προκειμένου να εφαρμοστεί.
    Δεν κατάφερε να παραμείνει μια αριστερή παράταξη ανθρώπων με ριζοσπαστικό χαρακτήρα, αλλά πάσχισε να αστικοποιηθεί προκειμένου να μην αφήσει σε κανέναν την αμφιβολία εντός και εκτός των τειχών πως είναι έτοιμος να αναλάβει διακυβέρνηση. Και τα κατάφερε.

     Δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως εφόσον οι "εταίροι" μας,  καταφέρνουν να κάνουν το βίο αβίωτο σε κυβερνήσεις που είναι προσκείμενες σ αυτούς, είναι απόλυτα ικανές να κάνουν την Ελλάδα χειρότερη κόλαση σε περίπτωση που η εκλεγμένη κυβέρνηση δεν έχει τις ευλογίες τους ή δεν ακολουθεί τις επιταγές τους.
    Οπότε η κατάσταση για τον ΣΥΡΙΖΑ, που μόνο του σχέδιο είναι η πίστη, είναι μονόδρομος. Θα ακολουθήσει την πορεία των προηγούμενων ή θα κατακρημνιστεί από την πίεση μιας κοινωνίας που θα αγγίζει το πραγματικό της τέλος.
    Είναι ευθύνη και χρέος όλων μας να βάλουμε το λιθαράκι μας, να ξαναπάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και γιατί όχι, να βοηθήσουμε το υγιές κομμάτι που ακόμη βρίσκεται και παλεύει εντός του ΣΥΡΙΖΑ μόνο του, να ανασάνει και να ξαναπάρει την πρωτοβουλία.

  Αυτή είναι η πραγματικότητα όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ όλο αυτό το διάστημα έχει αναλωθεί στο να αποδεικνύει στο σύστημα και τους νοικοκυραίους οτι δεν είναι ελέφαντας, ενώ τελικά αυτό που πράγματι χρειαζόμαστε είναι έναν ελέφαντα να συντρίψει την αστική μας δημοκρατία..

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Πόθεν αίσχος

   Άκου να δεις. Δημοσιοποίηση του πόθεν αίσχους των βολευτών, την επομένη πρώην υπουργός επί χρόνια βολευτής ξάδελφος του "Σεμνά και ταπεινά" συλλαμβάνεται επειδή ουσιαστικά προσπαθεί να γλυτώσει κάνα δυχίλιαρο ευρώ και αμέσως μετά σκάει η απόλυση εργαζομένων της HOL.
    Σαν παραβολή ακούγεται. Δείτε πόσα λεφτά βγάζουν αυτοί που ψηφίσατε, πόσο διατεθειμένοι είναι να τηρήσουν τους νόμους τους, αλλά μην μιλάτε γιατί ορίστε τι θα πάθετε.
    Όλα τα κομμάτια του παζλ σιγά σιγά μπαίνουν στη θέση τους. Αυτό το χαρακτηριστικό δείγμα ηλιθίου που ονομάζεται Μιχάλης Λιάπης ήταν Υπουργός πολιτισμού. Δεν πιστεύω να αμφιβάλει κανείς ότι στον πολιτισμό μας αυτός αρμόζει για Υπουργός..Όπως και στην Υγεία, στην εργασία παντού.
   Ένα πράγμα όμως είναι σοκαριστικό και για τον πλέον καλοπροαίρετο και για τον πλέον ανόητο. Αν ένας άνθρωπος που έβγαλε τόσα φράγκα στη ζωή του δεν ενδιαφέρεται ούτε κατ ελάχιστο να μην γίνει ρόμπα για ένα και δυο χιλιάρικα, φαντάσου πόσο ελάχιστα θα τον ενδιέφερε τι θα συνέβαινε όταν περνούσαν από μπροστά του τόνοι κοινοτικά ευρώ, δωράκια από εταιρίες κλπ. Στην τελική θα έφευγε για καμιά Βραζιλία(ονόματα δε λέμε οικογένειες δέ θίγουμε).
   Δεν είναι μόνο τα τεράστια ποσά που λαμβάνουν ως μισθό. Είναι οι φοροαπαλλαγές, οι διευκολύνσεις, οι επιτροπές, οι πληρωμένες βενζίνες και κινητά, τα έξοδα των βολευτικών τους γραφείων και πλειάδα αυλικών υποστηρικτικών υπαλλήλων. Και όλα αυτά ενώ στρέφονται κατά του ίδιου του πολιτεύματος της Δημοκρατίας και της ευημερίας των πολιτών. Δηλαδή αν έκαναν καλά την δουλειά τους πόσα φράγκα θα ήθελαν να βγάζουν;
   Ζάπλουτοι αιρετοί, έμμισθοι υπάλληλοι επιχειρηματικών συμφερόντων, απατεωνίσκοι που παρασιτούν αναδυόμενοι σε ένα σάπιο σύστημα που μόνο σκοπό έχει την πνευματική και σωματική υποδούλωση μας εκμεταλλευόμενο τον φόβο μας. Τηλεοπτικοί γυρολόγοι, πλασιέ του εξυπνακίστικου γεμάτου βλακεία βλέμματος τους.
   Ευτυχώς για μας η βλακεία έχει ένα θετικό. Δεν δύναται να αναγνωρίσει την σχέση ανάμεσα στο ύψος της Ύβρις και της Νέμεσις. Νομίζει πως είναι αήττητη.

Καλή τύχη.


    

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Eλιά καπνιστή

   Στον απόηχο της νέας παράστασης του Ακροπολ από τον θίασο τον 58 ξοφλυμένων νεοφιλελέ κεντρώων "Ελιά"(φαντάζομαι έμπνευση του φυσικού ηγέτη τους Κώστα Σημίτη) έπιασε στην Ελλάδα το μεγάλο κρύο. Καιρός ήταν, αλλιώς αντί για τον Άγιο Βασίλη θα μας ερχόταν η Miley cyrus που θα έβρισκε ευκαιρία να φάει την δουλειά από τα ντόπια ξέκωλα. Όχι κυρία μου,η ελληνική βίζιτα είναι πχιοτικότερη. Ξέφυγα από το θέμα.





    Οι Αθηναίοι στην προσπάθεια τους να ζεσταθούν άναψαν τα τζάκια και αυτή τη στιγμή δέν μπορώ να δω από το μπαλκόνι μου στα δύο μέτρα. Δε με πειράζει τόσο αυτό όμως, όσο που αύριο το περιβαλλοντολογικά ευαισθητοποιημένο συγκρότημα Αλαφούζου θα μιλάει όλη μέρα (εδώ που τα λέμε δε με νοιάζει γιατί δε βλέπω τηλεόραση,αλλά κάτι πρέπει να γράψω κι εγώ να δικαιολογήσω την ύπαρξη του blog μου) για την επιβάρυνση της ατμόσφαιρας και τα μικροσωματίδια που καταλήγουν στους ανθρώπινους πνεύμονες. Γι αυτό έχασε και η Πανάθα. Ενώ τα ξανθά μόμολα των βορείων προαστίων που αρθρογραφούν στις Free pressες θα γράψουν για τον λαϊκισμό των μαζών οι οποίες άναψαν τα τζάκια να μας πνίξουν από την στιγμή που θα μπορούσαν να δαγκώσουν δυνατά το καυλί τους και να πάει περίπατο κάθε αίσθηση κρύου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει.

Γιατί αν είχε κερδίσει τις εκλογές τώρα θα είχαμε πετρέλαιο. Θα παίρναμε τον βενζινά, θα μας έκλεβε στο γέμισμα, θα έδινε τα παραστατικά στον διαχειριστή που θα μας έκλεβε με την σειρά του στα κοινόχρηστα και όλα καλά. Ελλάδα.

Πάντως ομίχλη δε θα είχαμε.

Φοβούμαι ότι αρχίζω να λαϊκίζω. Και χαίρομαι κατά βάθος γι αυτό.

Φέτος κανένας γνωστός μου δεν έβαλε πετρέλαιο στην πολυκατοικία του.
Φέτος οι άνεργοι φίλοι μου είναι περισσότεροι.
Φέτος είδα ανθρώπους να πεθαίνουν λόγω αδυναμίας να ανταποκριθούν στην θεραπεία τους.

Παρακολουθώ το σύστημα τον τελευταίο καιρό να επιτίθεται βίαια προς πάσα κατεύθυνση. Αυτό μου δίνει κουράγιο γιατί είναι σημάδι πτώσης.

Κοιτάζοντας την πνιγερή κάπνα έξω σκέφτομαι πως δεν είναι μακριά η μέρα που οι "Ελιές" θα γίνουν παρανάλωμα του λαϊκού πυρός και πυκνότερη κάπνα απ αυτήν θα καλύψει τον ουρανό της πρωτεύουσας. Κουράγιο.


Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Απάντηση στη free pressα(είμαι λαϊκιστής και γουστάρω)

Πριν μερικές μέρες άνοιξα τον σύνδεσμο από μια πολύ γνωστή free press στην οποία έχω σταματήσει εδώ και πολύ καιρό να δίνω clicks. Ο τίτλος όμως του άρθρου το οποίο αναφερόταν στο γνωστό βίντεο με την γυναίκα που αποστόμωσε τον Βρούτση με έκανε να το ανοίξω,μόνο και μόνο για να διαβάσω την μεθοδολογία της προβοκάτσιας που έχουν χρησιμοποιήσει στο θέμα. Διάβασα ένα εμετικό κείμενο γεμάτο μισανθρωπιά. Λοιδορεί κάθε έναν που θυμάται να πήρε δημόσια θέση για τον πρωτοφανή εξευτελισμό που έχουμε υποστεί ως πολίτες. Πιάνει στο στόμα της από 12χρονους μαθητές έως αυτόχειρες μπλεγμένους στα χρέη και στην ανεργία. Ενώ τελικά καταλήγει λίγο πολύ στο ότι πρέπει να αφήσουμε αυτού του είδους τους λαϊκισμούς, να σεβαστούμε τους νόμους όπως τις αποφάσεις του ΣΤΕ για τις σκουριές,την ΕΡΤ ή τον αντικαπνιστικό νόμο και να αφήσουμε την νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση να κάνει την δουλειά της.
   
Φτάνοντας στο τέλος του κειμένου η παγωμάρα μου κορυφώθηκε όταν διαπίστωσα ότι αυτό το εμετικό κείμενο άρεσε και διαμοιράστηκε σε πάνω από 10.000 ανθρώπους στα κοινωνικά δίκτυα.
   
Σαφώς και κάθε καθεστώς έχει τα όπλα του και η πένα είναι διαχρονικά ένα ισχυρότατο. Ίσως γιατί χτυπάει κάθετα προς τα βάθη του είναι μας. Ίσως γιατί γράφοντας έχεις την δυνατότητα να δομήσεις ένα κείμενο έτσι που να φαίνεται πως περιέχει κάτι περισσότερο από μπούρδες.
   
Με την συντάκτη του άρθρου δεν θέλω να ασχοληθώ. Περισσότερο με νοιάζουν αυτοί που βρίσκονται σύμφωνοι με το κείμενο της.
   
Αλήθεια τώρα, αυτοί που συμφώνησαν και διαμοίρασαν το κείμενο τους είναι πολύ μεγάλος αριθμός. Θα ήθελα πάρα πολύ να βρεθούν και να μας πουν.
   
Γιατί κάποιος δεν πρέπει να βγαίνει μπροστά και να παίρνει θέση εναντίον της άδικης πολιτικής που εφαρμόζεται στις πλάτες μας;
   
Γιατί πρέπει να κάτσω να παρακολουθώ ανήθικους και ανίκανους ανθρώπους να διαλύουν την χώρα μου, το μέλλον μου, την ζωή μου;
   
Γιατί πρέπει να αναγνωρίζω ως νόμιμη μια κυβέρνηση που είναι εκλεγμένη από το 25% του Ελληνικού λαού; Σε ποία δημοκρατία κυβερνάει η πλειοψηφία του ενός τετάρτου;
  
 Γιατί πρέπει να συμμορφώνω σε νόμους που υποβαθμίζουν το περιβάλλον, την ποιότητα ζωής μου, ποινικοποιούν το δικαίωμα μου στην δημιουργία  και αφήνουν τα λαμόγια να αλωνίζουν;
   
Γιατί πρέπει να χρεωθώ την αποπληρωμή χρεών τα οποία δεν δημιούργησα εγώ;
   
Γιατί πρέπει να θεωρήσω την απελπισία ανθρώπων που φτάνουν στην αυτοκτονία έως δεδομένο; Η ίσως λαϊκισμό;
   
Πραγματικά τα "γιατί" με κατακλύζουν,θα μπορούσα να συμπληρώσω σελίδες αλλά θα τελειώσω εδώ.

Άλλωστε τα γιατί τα βιώνουμε όλοι μας από πρώτο χέρι.
   
Φαίνεται οτι το σύστημα ωφελείται και κάνει τον μιντιακό του πόλεμο με έναν πολύ απλό τρόπο. Έχει βάλει τριγύρω ανθρώπους με περιορισμένη νοητική αντίληψη, γεμάτους θυμό και μισανθρωπιά για να σπείρουν τα βρωμερά αισθήματα τους χωρίς ίχνος κατανόησης ή σεβασμού σε ανθρώπους που αποφασίζουν το δράμα που ζουν να μην το βγάλουν στον διπλανό τους, αλλά στο σωστό στόχο. Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε προπαγανδιστικές θέσεις σήμερα κουβαλάνε αυτές ακριβώς τις ποιότητες που θέλει το καθεστώς να γεμίσει την κοινωνία προκειμένου να επιφέρει την πλήρη διάλυση. Δεν είναι τυχαίο που παρατηρώντας την διανοητική λειτουργία όλων αυτών των "δημοσιογράφων" και "μεγαλοδημοσιογράφων" καταλήγεις στο συμπέρασμα πως δεν θα τους εμπιστευόσουν ούτε να τους στείλεις στο περίπτερο να σου πάρουν τσιγάρα.
   
Απ την άλλη άνθρωποι αξιοπρεπείς μέσα στο σκότος που ζούμε παλεύουν. Η ειρωνεία; Παλεύουν για όλους, όχι μόνο για τους εαυτούς τους. Και για το ξέπλυμα που τους λοιδορεί και για τον φασίστα ψηφοφόρο και για το λαμόγιο. Δυστυχώς ή ευτυχώς η αξιοπρέπεια είναι ποιότητα πανανθρώπινη και ξεπερνάει τα προσωπικά μας "εγώ". Εν αντιθέσει με την μικροπρέπεια που είναι καθαρά προσωπική θέση.
   
Αυτή είναι η πρώτη μεγάλη νίκη και την έχουμε πετύχει. Δέν είμαστε σαν εσάς, ποτέ δε θα γίνουμε. Ο κόσμος που θα φτιάξουμε θα χωράει ακόμη κι εσάς.
   
Με λαϊκίστικους χαιρετισμούς σε όλους όσους δεν καταθέτουν τα όπλα. Αγάπη παίδες.
   




Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Αίμα

Είναι αβάσταχτο, εντελώς οδυνηρό να βλέπεις πως μια ολόκληρη κοινωνία μετατρέπεται σε ζούγκλα κανίβαλων. Χυδαία μικροπρεπή ανθρωπάρια σε κάθε γωνιά της επικράτειας. Όσο περισσότερη σάρκα ξεσκίζουμε, από όσο πιο πολλά ζωντανά κόκαλα ρουφάμε το μεδούλι,τόσο γινόμαστε τίποτα παραπάνω από ένα μάτσο κρέας. Ζόμπι.

Μια ολόκληρη Ελλάδα ξανά ρίχνει στην πυρά μια μάνα που ελλείψει των βασικών θεμελιωδών ανθρωπίνων αναγκών γίνεται μάρτυρας του θανάτου του παιδιού της. Παρά ταύτα κανέναν δεν δείχνει να ενδιαφέρει ότι σε μια σύγχρονη υποτίθεται πολιτισμένη χώρα δεν πρέπει άνθρωποι να πεθαίνουν λόγω έλλειψης βασικών αναγκών όπως η θέρμανση. Το μόνο που μας νοιάζει είναι να φορτώσουμε σε μια γυναίκα που βιώνει το μεγαλύτερο δράμα της ζωής της (πολύ μεγαλύτερο απ ότι οι περισσότεροι από εμάς μπορεί να έχουν ζήσει) τους δικούς μας φόβους, ανασφάλειες και ενοχές που λουφάξαμε στη γωνιά μας. Που προσφέραμε στους επόμενους μια κοινωνία που κυβερνιέται και αποτελείται από μισάνθρωπους. Που ηττηθήκαμε με τεράστιο σκορ διαμορφωμένο μόνο με αυτογκόλ.

Αυτό συνέβη και πέρυσι με τους φοιτητές που πέθαναν με τον ίδιο τρόπο. Και με τους νεκρούς των πλημμυρών. Το ίδιο με τους αυτόχειρες. Το ίδιο με όλους.

Το σύγχρονο Κολοσσαίο βρίσκεται στα σαλόνια μας. Μπροστά από τον καναπέ μας. Καθόμαστε και παρακολουθούμε ανθρώπους που δεν άντεξαν. Ανθρώπους που τους σκότωσε το σύστημα γιατί ήταν λιγάκι πιο αδύναμοι από μας. Η πιο ευαίσθητοι ίσως. Ανθρώπους που έπεσαν παλεύοντας για τα ιδανικά τους. Ανθρώπους που βρέθηκαν στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή και αυτάρεσκα κατακεραυνώνουμε τις επιλογές τους. Επιλογές που η δειλία και η μικροψυχία μας δεν θα μας επέτρεπε ποτέ να κάνουμε.

Το πράγμα έχει προχωρήσει πια. Η προγραμματισμένη ποσότητα αίματος που σερβίρεται κάθε βράδυ στις 8 δεν μας αρκεί. Θέλουμε κι άλλο. Βγαίνουμε να ξεσκίσουμε ο ένας τον άλλον, αίμα, κι άλλο αίμα.

Τρομάζω με αυτό που έχουμε μετατραπεί. Το στομάχι μου δεν αντέχει πια τους ανθρώπους, οι περισσότεροι μου προκαλούν εμετό. Τρομάζω που νιώθω έτσι. Τρομάζω που αρχίζω να τους μοιάζω.

Δεν νομίζω ότι έχω πια την παραμικρή διάθεση να κάνω κάτι. Θέλω κι εγώ όπως κι αυτοί, να έρθει η ώρα που θα κάτσω σε ένα καναπέ και θα τους παρακολουθώ να καίγονται και να ουρλιάζουν στην φωτιά που ίδιοι άναψαν με σκοπό να σώσουν το τομάρι τους.

Κανείς δεν μπορεί πια να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε.