Ναι σε όλα!

Μάλλον έχουμε την χειρότερη κυβέρνηση στην μεταπολεμική ιστορία μας. Μόλις χθες την αποκτήσαμε. Καλορίζικη. Το τσίρκο του Σαμαροβενιζέλου κάνει τους παπαδόπουλο-πατακό να μοιάζουν πολιτικοί ογκόλιθοι.

Θα είχε επιστημονικό ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε την δράση αυτού του συνονθυλεύματος που θέλει να αποκαλείται κυβέρνηση, αν αυτό δεν κόστιζε όνειρα ανθρώπων, μέλλον ανθρώπων. Δεν σκόρπιζε παντού την θλίψη οδηγώντας ανθρώπους στο θάνατο, πραγματικό και πνευματικό. Δεν άφηνε μια χώρα και ένα λαό καμμένη γη, σκόρπιο στη βορά κάθε ανεγκέφαλου του οποίου το IQ ίσα που ξεπερνά αυτό της αμοιβάδας.

Ναι φταίξαμε. Ναι παρασυρθήκαμε. Ναι έχουμε το τεράστιο μερίδιο ευθύνης, αυτό το οποίο αναλογεί στις πράξεις μας. Ναι αν κοιτάξει κάποιος τα πρόσωπα της σημερινής κυβέρνησης θα αναγνωρίσει το γείτονα του, το φίλο του, το σπιτονοικοκύρη του, το αφεντικό του, τον σερβιτόρο στην καφετέρια. Ναι πρόκειται για ένα τσούρμο ξεπουλημένων, ημιμαθών ηλιθίων. Ναι δεν υπάρχει πολιτικό αντίπαλο δέος γιατί αυτό το αντίπαλο δέος είμαστε εμείς. Ναι εμείς. Που ο βαρύς πέλεκυς της κοσμικής δικαιοσύνης έπεσε επάνω μας και τριγυρνάμε σαν ζαλισμένα κοτόπουλα χωρίς να ξέρουμε προς τα πού να πάμε.

Επειδή όμως προς τα εκεί που πάμε το μόνο που θα συναντήσουμε είναι γκρεμός, πιστεύω για να σταθούμε πάλι καλά στα πόδια μας και να αντεπιτεθούμε μια ματιά στα πρόσωπα της νέας μας κυβέρνησης είναι αρκετή. Η έτσι θα έπρεπε. Αυτό. Περαστικά μας.

Μια μέρα στη δουλεια(Μέρος 1ο)

 Ξύπνησε το πρωί με δυσκολία.Πήγε με την μία στην τουαλέτα να πλυθεί,να ξυριστεί.Πρέπει να δείχνει περιποιημένος.Είναι σπουδαίος άνθρωπος.Δύσκολο να είσαι σπουδαίος σκέφτηκε.Δέν τον ενοχλούσε τόσο η πίεση της δουλειάς,ούτε η δημόσια κατακραυγή που ήταν το αποτέλεσμα των καθημερινών του προσπαθειών,αφου ηταν σίγουρος πως μιά μέρα το έργο του θα αναγνωριζόταν.Αυτό που δεν έχει καταφέρει να συνηθίσει είναι οτι κάθε μέρα πρέπει κατι να κάνει.Δέν υπάρχει χρόνος για ξεκούραση.Δέν ήταν έτσι η ζωή του.Ποτέ.Η δουλεία ήταν για τους αλλους πάντα,όχι γι αυτόν.Και τώρα στα 60 του τρέχει και δεν φτάνει.Μάλλον έπρεπε να γίνει έτσι,για να είμαι ξεκούραστος όταν θα αναλάβω αυτο το τοσο μεγάλο εργο είπε στον εαυτό του.Ο θεός ξερει.Βρισκόταν ήδη μπροστά απο τον καθρεύτη και έδενε την καινούρια γραβάτα που του αγόρασε μάλλον η βοηθός του,όταν χτύπησε η πόρτα.Ήταν ο αστυνόμος,ώρα να φεύγουμε.

Επιβιβάστηκε στη μαύρη λιμουζίνα.Ξεκίνησαν για τα γραφεία,απο κεί ξεκινάει την μέρα του πάντα.Στο σημείο που μαζεύονται όλα τα μεγάλα μυαλά του τόπου για να οργανώσουν τις επόμενες κινήσεις τους.Θεέ μου,οι ζωές τόσων ανθρώπων κρέμονται απο αυτα τα πέντε μυαλά,αλλα κυρίως απο το δικό του που είναι το λαμπρότερο.Πόσο τεράστιο το αίσθημα της ευθύνης.Τα περιπολικά εμπρός και πίσω απο το αυτοκίνητο του ανοίγουν το δρόμο,ενω οι τροχονόμοι στα φανάρια σταματούν την κυκλοφορία για να περάσει γρήγορα και ανεμπόδιστα απο την πρωινή κίνηση.Πάντα οι μετακινήσεις του,ειδικα το πρωί που χουζουρεύει στη διαδρομή,του θυμίζουν απο πού ξεκίνησε και πού έφτασε.Ένας φοιτητής οικονομικών στην Αμερική,γόνος οικογένειας πολιτικών και διανοούμενων.Ήταν όμως καλύτερος και πιό έξυπνος απ όλους στο σόι.Κι αυτό το αποδεικνύει το οτι έφτασε πιο ψηλά απο τους υπόλοιπους της οικογενείας.Το είχει στόχο!Ήξερε οτι μια μέρα θα συμβεί.Θα έφτανε εκει με οποιοδήποτε κόστος.Άλλωστε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.Ειδίκα αν γεννήθηκες με αυτό το πεπρωμένο!Ήταν γραφτό του να συμβεί.Ήταν γραφτό του να φτάσει εκεί την κατάλληλη στιγμή.Την στιγμή που τόσα εκατομμύρια άνθρωποι τον έχουν ανάγκη!

Ξαφνικά το πρωινό φώς χάθηκε δίνοντας την θέση του σε ενα τεχνητό άρρωστο υποφωτισμό.Βρισκόταν στο υπόγειο γκαραζ των γραφείων.

Συνεχίζετε....

Η δύναμη της "ακινησίας"

Αυτή νομίζω πως είναι η πιο ειλικρινής και δυνατή εικόνα των τελευταίων πολλών ετών όσον αφορά στην ταξική πάλη αλλά και στην ανθρώπινη φύση και υπόσταση. Δεν μου λέει τίποτα μια στρατιά χιλιάδων ανθρώπων, νεκρών εσωτερικά ,να τα κάνουν όλα γης μαδιάμ. Ο θάνατος το μόνο που γεννά είναι θάνατο. Η στάση αυτή όμως είναι διαφορετική. Άνθρωποι σε τεράστια εσωτερική παραγωγική διαδικασία, σηκώνουν το ανάστημα τους απέναντι στο σύστημα, προκαλώντας το να διαλυθεί. Γιατί ξέρουν. Ξέρουν από που ξεκινάνε και που θέλουν να πάνε. Είναι ετοιμοι.Την ημέρα που δε θα μας αφορά πια το τι δεν θέλουμε αλλά το τι θέλουμε, θα σταθούμε ακίνητοι μπροστά στο σύστημα και θα το δούμε να συντρίβεται υπό το βάρος της ισχυρότερης δύναμης στο γνωστό σύμπαν. Της Ανθρώπινης θέλησης.

Να θυμάστε αυτή την εικόνα.

Οπου παω συνανταω Ελλαδα

Συμπεράσματα από την επίσκεψη στην ΕΡΤ. Έξω από την ΕΡΤ στημένα τα βρώμικα. Προσπερνώ. Αρκετά νέα παιδιά. Φοιτητές. Ίσως οι μόνοι που έχουν πια την διάθεση να παλέψουν. Όχι όλοι. Κυκλοφορούν και 20χρονοι σαν τον κάθε Κατίδι εκεί έξω. Αραχτοί πάνω στο γρασίδι. Το γρασίδι ξερό,ενώ από πάνω ένα στρώμα (ίσως και δύο) γόπες. Πολιτισμός. Προχωράω. Πέφτω πάνω στην συνέλευση. Αντέχω κάνα μισάωρο να την παρακολουθήσω. Μισή ώρα 5 άνθρωποι παίζουν την κολοκυθιά και οι υπόλοιποι παρακολουθούμε. Φταίω εγώ, όχι φταις εσύ, όχι φταίει ο απέναντι. Σκέφτομαι. Για τους δημόσιους, φταίνε οι ιδιωτικοί. Για τους άσπρους φταίνε οι μαύροι. Για τους κίτρινους οδηγούς φταίνε οι μπλε οδηγοί. Πάντα κάποιος άλλος φταίει. Ίσως γι αυτό όλος ο πλανήτης πιστεύει ότι φταίμε που ζούμε ό,τι ζούμε. Χμ, μάλλον έχουν δίκιο. Φεύγω. Όπου πάω συναντάω Ελλάδα. Ίσως όχι. Ίσως απλά συναντάω Έλληνες.