Αντώνης Σαμαράς: Αγαπημένο μου Ημερολόγιο

Όταν ήμουν μικρός, με πολλά λεφτά και βαριά ψυχικά νοσήματα περιτριγυρισμένος γνώρισα ένα κόσμο μέσα απ τη γυάλα. Μόλις ξεκίνησα να βγαίνω λίγο απ τα βολικά μου, τεράστια πατομπούκαλα μου κόλλησαν στα μάτια (τα πιο ακριβά) να μην τυφλωθώ. Τα παιδιά στο σχολείο με κορόιδευαν για την βλακεία μου, αλλά εγώ κατάφερνα να γίνομαι ακόμη πιο απωθητικός με την υπεροψία μου. Το ήξερα από τότε πως δεν είχα ψυχή και μια μέρα θα τους πατούσα όλους αυτούς σαν τα μυρμήγκια. Με στείλανε στην Αμερική να σπουδάσω τα καλύτερα στα καλύτερα. Ανάθεμα κι αν καταλάβαινα μια πρόταση, μια φράση, μια λέξη. Είχαμε λεφτά και πληρώναμε, λεφτά με ουρά. Κάτι αυτό, κάτι που ψάχναν εκεί έξω ένα βλάκα να κάνει τη δουλειά τους αργότερα, μεγαλούργησα. Εγώ κι άλλος ένας. Αυτός που αλλάζει τις αλυσίδες των ποδηλάτων εν κινήσει.

Άνοιξα και πιτσαρία. Μεγάλη επιτυχία, η καλύτερη πίτσα της Μασαχουσέτης. Εκεί ανδρώθηκα, η πρώτη και τελευταία φορά που δούλεψα στη ζωή μου (βασικά κάτι σκυλάραπες δούλευαν, εγώ είχα βάλει τα λεφτά του μπαμπά). Τότε ήταν που επιτέλους αισθάνθηκα έτοιμος γι αυτό που με προόριζαν. Αρκετά γαλαζοαίματος και αρκετά ηλίθιος. Ο απαραίτητος συνδυασμός για να είσαι πρωθυπουργός.

Γύρισα στη χώρα μου με βαρύ το αίσθημα ευθύνης. Δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ γι αυτό πήδηξα τη Βίσση μπας και λίγο χαλαρώσω. Δεν ήταν μόνο το αίσθημα ευθύνης για να τα λέμε όλα. Ήταν που τα ντόπια σκυλιά θελαν τη δουλειά μου για πάρτη τους. Αναγκάστηκα να πάω στη Νεα Δημοκρατία, μιας και ο Β' παγκόσμιος ήταν τότε κοντά και οι μνήμες του φασισμού δεν μου επέτρεπαν να βρεθώ κάπου που να έχω πραγματική ιδεολογική ταύτιση. Παρ ότι ξεκίνησα καλά και με υπουργεία την σταδιοδρομία μου, η απληστία μου με οδήγησε να προσπαθήσω να "φάω" τον όπως αποδείχθηκε απέθαντο και η τιμωρία μου ήταν 20 χρόνια πολιτικής εξορίας.

Για πολύ καιρό περίμενα. Έτρωγα, έξυνα τα παπάρια μου, περιφερόμουν στα γκαλά, έκανα διακοπές. Περίμενα. Περίμενα μέχρι να έρθει η στιγμή που το κριτήριο των Ελλήνων θα έχει πέσει τόσο που το πόσο επικίνδυνα κομπλεξικός και εξουσιολάγνος είμαι δεν θα ενοχλεί κανέναν. Ήμουν πια πολύ κοντά στο όνειρο μου. Θα γινόμουν πρωθυπουργός. Έστω Πρωθυπουργός πιόνι και εξυπηρετητής. Και γιατί όχι δηλαδή; Τίμια συναλλαγή. Μου έδωσαν αυτό που ήθελα και το ανταπέδωσα. Και να' μαι, Πρωθυπουργός. Μάγκας και νταής. Κανείς πια δεν μπορεί να με κοροϊδέψει ούτε να με πει άχρηστο γιατί θα του στείλω τα ΜΑΤ σπίτι του. Θα γαμήσω τους αδύναμους γιατί μου θυμίζουν τον εαυτό μου. Θα γαμήσω τους μετανάστες γιατί μου θυμίζουν τι μου συνέβαινε στην Αμερική στα γκέτο των Μαύρων. Θα τους γαμήσω όλους γιατί μπορώ.

Αγαπητό μου ημερολόγιο, στα γράφω αυτά λίγο πριν η κυβέρνηση μου πέσει και αρχίσουμε ένας ένας να γεμίζουμε τη μπουζού στην οποία βρίσκονται ήδη οι υπόλοιποι σύντροφοι. Δε με νοιάζει όμως πια, γιατί έγινα Πρωθυπουργός. Πραγματοποίησα το όνειρο μου. Πόσοι μπορούν να πουν το ίδιο άραγε..;