Πάει σίγουρα πάνω απο μια δεκαετία,όταν σε μια διάλεξη του Παντελή Γιαννουλάκη στα Εξάρχεια στο βόξ αν δεν κάνω λάθος,άκουσα για πρώτη φορά για την επιπεδοχώρα.
Η επιπεδοχώρα είναι ένα μυθιστόρημα του Edwin Α.abbott το οποίο περιγράφει την ζωή σε μία χώρα δύο διαστάσεων η οποία κατοικείται απο γεωμετρικά σχήματα με νοημοσύνη και αισθήματα.Μέχρι που σε κάποια στιγμή κάποιος τους λέει οτι υπάρχει και μία τρίτη διάσταση.
Δέν "έτυχε" να διαβάσω ποτέ αυτό το βιβλίο παρότι παρέμεινε καρφωμένο στο μυαλό μου για χρόνια.Απόψε όμως που μου ήρθε ξανά,βρέθηκα μπροστά στην εξής σκέψη.Ίσως πολύ απλά μου φάνταζε και μου φαντάζει πάρα πολύ οικεία αυτή η πραγματικότητα που περιέγραψε τόσο γλαφυρά ο Γιαννουλάκης τότε που γι αυτό πάντα απέφευγα να το διαβάσω όσες φορές κι άν βρέθηκε μπροστά μου.
Λίγο έως πολύ η αναγωγή αυτής της πραγματικότητας στο σήμερα είναι κάτι παραπάνω απο πραγματική και βάσιμη.Ανθρώπινα πλάσματα με ότι αυτό συνεπάγεται για τον εξοπλισμό που κουβαλάνε,κυκλοφορούν στον κόσμο αδυνατώντας να δουν τα πράγματα που απλώνονται πέρα απο την άκρη της μύτης τους.
Η ανθρώπινη ιστορία μας έχει διδάξει μέσα απο την ηθική της διάσταση πως οι άνθρωποι που πρώτα και πάνω απ όλα πρόταξαν την αγάπη,την προσφορά,τον σεβασμό προς την διαφορετικότητα και την δυναμική της αλληλεγγύης και της ομαδικής δουλειάς μεγαλούργησαν και πέτυχαν έναν προς έναν τους στόχους τους.Είτε ο στόχος ήταν η ανατροπή ενός καθεστώτος είτε η προσωπική εξέλιξη είτε η δημιουργία νέων πλαισίων.
Εμείς σήμερα εν αντιθέσει με τα όντα της επιπεδοχώρας είμαστε σε λιγάκι μειονεκτικότερη θέση.Ζούμε σε μία χώρα μονοδιάστατη.Αυτή η μία και μοναδική διαστάση είμαστε εμείς ίδιοι.Ζούμε μόνο για να είμαστε εμείς καλά,καβατζωμένοι και ήσυχοι.Νοικοκυραίοι.
Η διάσταση που μας λείπει για να ανέβουμε ένα ελάχιστο ίσως σκαλοπάτι είναι ο Άλλος!Ο όποιος Άλλος.Μας λείπει η αποδοχή μια γνώσης που ήδη έχουμε.Οτι ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω μας.Αντίθετα,είμαστε τόσο μικρές απειροελάχιστες κουκκίδες που μόνο μαζί μπορούμε να μετακινήσουμε το βαρύτατο πέπλο που σκέπασε τα βλέμματα μας.
Περιμένω με αγωνία και προσμονή να δω ξανά βλέμματα ελεύθερα,λαμπερά,αποφασισμένα.
Στον αγαπημένο μου καθρεύτη.Τον Άλλον.
Η επιπεδοχώρα είναι ένα μυθιστόρημα του Edwin Α.abbott το οποίο περιγράφει την ζωή σε μία χώρα δύο διαστάσεων η οποία κατοικείται απο γεωμετρικά σχήματα με νοημοσύνη και αισθήματα.Μέχρι που σε κάποια στιγμή κάποιος τους λέει οτι υπάρχει και μία τρίτη διάσταση.
Δέν "έτυχε" να διαβάσω ποτέ αυτό το βιβλίο παρότι παρέμεινε καρφωμένο στο μυαλό μου για χρόνια.Απόψε όμως που μου ήρθε ξανά,βρέθηκα μπροστά στην εξής σκέψη.Ίσως πολύ απλά μου φάνταζε και μου φαντάζει πάρα πολύ οικεία αυτή η πραγματικότητα που περιέγραψε τόσο γλαφυρά ο Γιαννουλάκης τότε που γι αυτό πάντα απέφευγα να το διαβάσω όσες φορές κι άν βρέθηκε μπροστά μου.
Λίγο έως πολύ η αναγωγή αυτής της πραγματικότητας στο σήμερα είναι κάτι παραπάνω απο πραγματική και βάσιμη.Ανθρώπινα πλάσματα με ότι αυτό συνεπάγεται για τον εξοπλισμό που κουβαλάνε,κυκλοφορούν στον κόσμο αδυνατώντας να δουν τα πράγματα που απλώνονται πέρα απο την άκρη της μύτης τους.
Η ανθρώπινη ιστορία μας έχει διδάξει μέσα απο την ηθική της διάσταση πως οι άνθρωποι που πρώτα και πάνω απ όλα πρόταξαν την αγάπη,την προσφορά,τον σεβασμό προς την διαφορετικότητα και την δυναμική της αλληλεγγύης και της ομαδικής δουλειάς μεγαλούργησαν και πέτυχαν έναν προς έναν τους στόχους τους.Είτε ο στόχος ήταν η ανατροπή ενός καθεστώτος είτε η προσωπική εξέλιξη είτε η δημιουργία νέων πλαισίων.
Εμείς σήμερα εν αντιθέσει με τα όντα της επιπεδοχώρας είμαστε σε λιγάκι μειονεκτικότερη θέση.Ζούμε σε μία χώρα μονοδιάστατη.Αυτή η μία και μοναδική διαστάση είμαστε εμείς ίδιοι.Ζούμε μόνο για να είμαστε εμείς καλά,καβατζωμένοι και ήσυχοι.Νοικοκυραίοι.
Η διάσταση που μας λείπει για να ανέβουμε ένα ελάχιστο ίσως σκαλοπάτι είναι ο Άλλος!Ο όποιος Άλλος.Μας λείπει η αποδοχή μια γνώσης που ήδη έχουμε.Οτι ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω μας.Αντίθετα,είμαστε τόσο μικρές απειροελάχιστες κουκκίδες που μόνο μαζί μπορούμε να μετακινήσουμε το βαρύτατο πέπλο που σκέπασε τα βλέμματα μας.
Περιμένω με αγωνία και προσμονή να δω ξανά βλέμματα ελεύθερα,λαμπερά,αποφασισμένα.
Στον αγαπημένο μου καθρεύτη.Τον Άλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου