Αυτό το κάτι σαν αρθράκι το γυροφέρνω καιρό στο μυαλό μου, χωρίς μέχρι σήμερα να του έχω δώσει μορφή, μέχρι που ένα mail που δέχθηκα τοποθέτησε σχεδόν αυτόματα τις πρώτες σκέψεις στη θέση τους.
Τι είναι η αριστερά; Η τουλάχιστον τι είναι η αριστερά στο κεφάλι μου; Θα πιάσω την άκρη του νήματος από τον Λένιν, χωρίς να σημαίνει ότι θα φτάσω και μέχρι το τέλος. Θα πλατσουρίσω λίγο στην άκρη όμως.
«Όσον αφορά τα αριστερά κόμματα, αυτά είναι πραγματικά αριστερά και αξίζουν αυτόν τον τίτλο μόνον εφόσον εκφράζουν τα συμφέροντα και αντανακλούν την ψυχολογία όχι της “κοινωνίας” ούτε της χούφτας της κάθε κλαψιάρικης διανοουμενίστικης σαβούρας, αλλά την ψυχολογία των κατώτερων στρωμάτων του λαού, του προλεταριάτου και μιας ορισμένης μερίδας της μικροαστικής μάζας του χωριού και της πόλης. Αριστερά κόμματα είναι εκείνα που το ακροατήριό τους δεν είναι ποτέ αδιάφορο για τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, όπως ποτέ δεν είναι αδιάφορος ο πεινασμένος για το κομμάτι το ψωμί» (Άπαντα, τόμ. 15, σσ. 264-5)
Κάποιος που συμπονά και σέβεται δεν το κάνει επιλεκτικά. Δέχεται το δικαίωμα της επιβίωσης για όλους και για όλα. Άρα η αριστερά, εντός των κόλπων της, πρεσβεύει τις ίσες ευκαιρίες για όλους,το δικαίωμα στην τροφή, στο νερό και την στέγαση για όλα τα πλάσματα και την αυτονομία όλων οικοσυστημάτων στο μικρό πλανήτη που στριμωχτήκαμε να ζήσουμε. Η αριστερά λοιπόν θέτει σαφή όρια του δικαιώματος επέκτασης και μετοίκησης με αρχή πάντα την προσαρμογή της ανθρώπινης κοινωνίας στα πλαίσια της φυσικής επιλογής κάθε ενός είδους του ζωικού και φυτικού βασιλείου ξεχωριστά. Ο οικολογικός προσανατολισμός είναι σαφής στην αριστερά.
Αν σταματούσα εδώ, πάλι θα είχα φτάσει σε ένα ελλιπές συμπέρασμα, πάνω σε ένα θέμα που έτσι κι αλλιώς ότι και να γράψω θα παραμείνει ελλιπές.
Ανοίγω μεγάλη παρένθεση
Μιλώντας σήμερα, 2013, ξεκινώ με αφετηρία την παρούσα κοινωνικοπολιτική κατάσταση παγκοσμίως,τον Καπιταλισμό. Καπιταλισμός είναι ο Ισμός του κεφαλαίου. Τα χρήματα στο ρόλο του θεού δηλαδή. Για να συμβεί και να εδραιωθεί αυτό, η ανθρώπινη αντίληψη διεφθάρει σιγά σιγά και ύπουλα. Αν το σκεφτεί κανείς, ίσως δεν υπάρχει πιο ανόητο πράγμα από την ιδέα του ότι τόσες ανθρώπινες ψυχές, τόσα χρόνια τρέχουν, υποφέρουν, πεθαίνουν για να κυνηγάνε μερικά κομμάτια χαρτί. Πώς κάνεις λοιπόν μια τόσο ανόητη και επικίνδυνη ιδέα κοσμικό νόμο; Με την κατάλληλη εκπαίδευση. Στρέφεις τους ανθρώπους από το πνεύμα στην ύλη, κάνοντάς τους ικανούς για κάθε είδους κατώτερη και τρομερή πράξη, προκειμένου να χορτάσουν το κενό τους. Το κενό του πνεύματος δηλαδή, το οποίο δεν χορταίνει όσα λεφτά και να χαλάσεις. Έτσι χάνεται κάθε όριο ηθικής που είναι η απαρχή, τα υπόλοιπα έρχονται. Χαλιναγωγώντας τον κατώτερο νου, τον τόσο προσκολλημένο την ύλη.
Κλείνω μεγάλη παρένθεση
Η Αριστερά λοιπόν, ως ριζοσπαστική θέαση των πραγμάτων σήμερα, πρέπει να δώσει έμφαση στον μεγαλύτερο πυλώνα της σκέψης της, την εκπαίδευση. Μία εκπαίδευση που θα στρέψει τον άνθρωπο ξανά προς την ουσία της ύπαρξης του. Που θα τον οδηγήσει στο πνευματικό μονοπάτι μιας και μόνο αυτό μπορεί πράγματι να μας τραβήξει το πέπλο που έχει πέσει μπρος από τα μάτια μας και να μας κάνει να σεβαστούμε τον εαυτό μας, τους γύρω μας και να μας φανερώσει τον σκοπό που ο καθένας μας τάχθηκε να υπηρετήσει προς όφελος του συνολικού καλού.
Ξέρω πως αν ο Λένιν με τον οποίο ξεκίνησα να γράψω (επιγραμματικά σε μερικές αράδες, ένα θέμα που σηκώνει τόμους ολόκληρους) διάβαζε αυτό το κάτι σαν αρθράκι, μάλλον θα κατέληγα στην Σιβηρία να σπάω πάγους. Σκοπός μου όμως δεν ήταν εξαρχής να γράψω μια αντικειμενική θέση για το τι είναι η αριστερά, όσο την δική μου οπτική του πράγματος. Έτσι κι αλλιώς ο βαριά εκβιομηχανοποιημένος κομμουνισμός ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος του αριστερού ρεύματος, προσωπικά δεν μου κάνει καθόλου.
Αριστερός λοιπόν (λίγο ποιητικά και διαισθητικά περισσότερο δοσμένο, όπως αρμόζει σε αυτό το περίπου κάτι απροσδιόριστο που έγραψα πιο πάνω) είναι αυτός που μέσω της τέχνης με την οποία ταξιδεύει σε αυτή την τεράστια θάλασσα που λέγεται ζωή, προχωράει πάντα προς το φως παίρνοντας μαζί του όποιον θελήσει να επιβιβαστεί.
Τι είναι η αριστερά; Η τουλάχιστον τι είναι η αριστερά στο κεφάλι μου; Θα πιάσω την άκρη του νήματος από τον Λένιν, χωρίς να σημαίνει ότι θα φτάσω και μέχρι το τέλος. Θα πλατσουρίσω λίγο στην άκρη όμως.
«Όσον αφορά τα αριστερά κόμματα, αυτά είναι πραγματικά αριστερά και αξίζουν αυτόν τον τίτλο μόνον εφόσον εκφράζουν τα συμφέροντα και αντανακλούν την ψυχολογία όχι της “κοινωνίας” ούτε της χούφτας της κάθε κλαψιάρικης διανοουμενίστικης σαβούρας, αλλά την ψυχολογία των κατώτερων στρωμάτων του λαού, του προλεταριάτου και μιας ορισμένης μερίδας της μικροαστικής μάζας του χωριού και της πόλης. Αριστερά κόμματα είναι εκείνα που το ακροατήριό τους δεν είναι ποτέ αδιάφορο για τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, όπως ποτέ δεν είναι αδιάφορος ο πεινασμένος για το κομμάτι το ψωμί» (Άπαντα, τόμ. 15, σσ. 264-5)
Αρχίζοντας από εκεί λοιπόν εντοπίζω την πιο αυτονόητη και πιο ριζοσπαστική ταυτόχρονα ιδέα που θα έπρεπε να διέπει τον πολιτισμό μας. Αυτήν της δικαιοσύνης. Για να παλεύεις υπέρ του προλεταριάτου, σημαίνει πως δεν αποδέχεσαι την ύπαρξη του αυτη καθ αυτή.
Άρα αριστερά είναι το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας, το οποίο μάχεται για κοινωνική δικαιοσύνη.Δεν με καλύπτει όμως αυτό μόνο.
Άρα αριστερά είναι το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας, το οποίο μάχεται για κοινωνική δικαιοσύνη.Δεν με καλύπτει όμως αυτό μόνο.
Κάποιος που συμπονά και σέβεται δεν το κάνει επιλεκτικά. Δέχεται το δικαίωμα της επιβίωσης για όλους και για όλα. Άρα η αριστερά, εντός των κόλπων της, πρεσβεύει τις ίσες ευκαιρίες για όλους,το δικαίωμα στην τροφή, στο νερό και την στέγαση για όλα τα πλάσματα και την αυτονομία όλων οικοσυστημάτων στο μικρό πλανήτη που στριμωχτήκαμε να ζήσουμε. Η αριστερά λοιπόν θέτει σαφή όρια του δικαιώματος επέκτασης και μετοίκησης με αρχή πάντα την προσαρμογή της ανθρώπινης κοινωνίας στα πλαίσια της φυσικής επιλογής κάθε ενός είδους του ζωικού και φυτικού βασιλείου ξεχωριστά. Ο οικολογικός προσανατολισμός είναι σαφής στην αριστερά.
Αν σταματούσα εδώ, πάλι θα είχα φτάσει σε ένα ελλιπές συμπέρασμα, πάνω σε ένα θέμα που έτσι κι αλλιώς ότι και να γράψω θα παραμείνει ελλιπές.
Ανοίγω μεγάλη παρένθεση
Μιλώντας σήμερα, 2013, ξεκινώ με αφετηρία την παρούσα κοινωνικοπολιτική κατάσταση παγκοσμίως,τον Καπιταλισμό. Καπιταλισμός είναι ο Ισμός του κεφαλαίου. Τα χρήματα στο ρόλο του θεού δηλαδή. Για να συμβεί και να εδραιωθεί αυτό, η ανθρώπινη αντίληψη διεφθάρει σιγά σιγά και ύπουλα. Αν το σκεφτεί κανείς, ίσως δεν υπάρχει πιο ανόητο πράγμα από την ιδέα του ότι τόσες ανθρώπινες ψυχές, τόσα χρόνια τρέχουν, υποφέρουν, πεθαίνουν για να κυνηγάνε μερικά κομμάτια χαρτί. Πώς κάνεις λοιπόν μια τόσο ανόητη και επικίνδυνη ιδέα κοσμικό νόμο; Με την κατάλληλη εκπαίδευση. Στρέφεις τους ανθρώπους από το πνεύμα στην ύλη, κάνοντάς τους ικανούς για κάθε είδους κατώτερη και τρομερή πράξη, προκειμένου να χορτάσουν το κενό τους. Το κενό του πνεύματος δηλαδή, το οποίο δεν χορταίνει όσα λεφτά και να χαλάσεις. Έτσι χάνεται κάθε όριο ηθικής που είναι η απαρχή, τα υπόλοιπα έρχονται. Χαλιναγωγώντας τον κατώτερο νου, τον τόσο προσκολλημένο την ύλη.
Κλείνω μεγάλη παρένθεση
Η Αριστερά λοιπόν, ως ριζοσπαστική θέαση των πραγμάτων σήμερα, πρέπει να δώσει έμφαση στον μεγαλύτερο πυλώνα της σκέψης της, την εκπαίδευση. Μία εκπαίδευση που θα στρέψει τον άνθρωπο ξανά προς την ουσία της ύπαρξης του. Που θα τον οδηγήσει στο πνευματικό μονοπάτι μιας και μόνο αυτό μπορεί πράγματι να μας τραβήξει το πέπλο που έχει πέσει μπρος από τα μάτια μας και να μας κάνει να σεβαστούμε τον εαυτό μας, τους γύρω μας και να μας φανερώσει τον σκοπό που ο καθένας μας τάχθηκε να υπηρετήσει προς όφελος του συνολικού καλού.
Ξέρω πως αν ο Λένιν με τον οποίο ξεκίνησα να γράψω (επιγραμματικά σε μερικές αράδες, ένα θέμα που σηκώνει τόμους ολόκληρους) διάβαζε αυτό το κάτι σαν αρθράκι, μάλλον θα κατέληγα στην Σιβηρία να σπάω πάγους. Σκοπός μου όμως δεν ήταν εξαρχής να γράψω μια αντικειμενική θέση για το τι είναι η αριστερά, όσο την δική μου οπτική του πράγματος. Έτσι κι αλλιώς ο βαριά εκβιομηχανοποιημένος κομμουνισμός ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος του αριστερού ρεύματος, προσωπικά δεν μου κάνει καθόλου.
Αριστερός λοιπόν (λίγο ποιητικά και διαισθητικά περισσότερο δοσμένο, όπως αρμόζει σε αυτό το περίπου κάτι απροσδιόριστο που έγραψα πιο πάνω) είναι αυτός που μέσω της τέχνης με την οποία ταξιδεύει σε αυτή την τεράστια θάλασσα που λέγεται ζωή, προχωράει πάντα προς το φως παίρνοντας μαζί του όποιον θελήσει να επιβιβαστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου