Είναι κάποιες φορές στη ζωή που θαρρείς πως όλα τα γεγονότα συνέβησαν, για να καταλήξεις να συναντηθείς με κάποιο άλλο πλάσμα, επειδή, για κάποιον λόγο οι ζωές σας «οφείλουν» ίσως να συμπορευθούν πάνω στον κόσμο αυτό. Πλησιάζουν μέσα Μαρτίου του 2009, λίγες μέρες περίπου πριν από τα γενέθλιά μου όταν έρχεται στη ζωή ένα αμερικάνικο κόκερ κάπου σ’ αυτά τα τρισάθλια κυνοτροφία στη Γερμανία, όπου χιλιάδες ζώα ζουν σαν μηχανές παραγωγής κουταβιών μέσα στη βρώμα και την αρρώστια προκειμένου να εφοδιάζονται τα pet shops ανά τον κόσμο ζώα προς πώληση. Tα ζωάκια βέβαια αυτά κουβαλάνε έναν σωρό ασθένειες και μεταλλάξεις λόγω των άθλιων συνθηκών αναπαραγωγής, διαβίωσης και του μεγάλου βαθμού αιμομιξίας μέσα σε αυτά τα σύγχρονα εργοστάσια-κυνοτροφεία. Και, φυσικά, αυτά ισχύουν για όσα καταφέρουν να επιζήσουν μέχρι να φτάσουν σε κάποιο σπίτι, μιας και περίπου τα μισά θα πεθάνουν είτε πριν φύγουν από τα κυνοτροφεία είτε κατά τη μεταφορά είτε στους προθαλάμους των pet shops. Κάπως έτσι λοιπόν έφερε στην Ελλάδα ο δρόμος το συγκεκριμένο πλασματάκι, παραγγελία κάποιας οικογένειας που ήθελε κουτάβι ράτσας αριστοκρατικής και διατεθειμένης να πληρώσει 800 ευρώ για να το αποκτήσει. Τα πράγματα όμως δεν πήγαν τόσο καλά με την αγορά. Το προϊόν ήταν «ελαττωματικό». Μία σχεδόν ανεπαίσθητη δυσπλασία στα πίσω ποδαράκια ήταν αρκετή για να χαλάσει το «γλυκό» και να αρχίσει η οδύσσεια για αυτό το απίστευτα τρυφερό, με τα υπέροχα και τεράστια μαύρα μάτια, κορίτσι.
Το κουτάβι δόθηκε σε φίλο κτηνίατρο, ο οποίος έψαξε να βρει ανάδοχη οικογένεια. Μετά την πέμπτη ή έκτη φορά που το σκυλάκι πήγε πέρα δώθε σαν μπαλάκι σε διάφορες οικογένειες και βιώνοντας την απόρριψη, δέθηκε πλέον μόνιμα στην αυλή μιας οικογένειας στην Τήνο και ουσιαστικά παρατημένο αρρώστησε βαριά πριν καλά καλά κλείσει 6 μήνες ζωής. Κάποιου είδους δερματικό πρόβλημα, προερχόμενο από ορμονικά αίτια μαυρίζει το δέρμα της και της προκαλεί συνεχή και ακατάπαυστη φαγούρα μαζί με μια τρομερά αποκρουστική μυρωδιά.
Σε μία εβδομάδα είναι ολόκληρη μια πληγή από το ξύσιμο, αίματα να τρέχουν από παντού, ενώ από τη μυρωδιά δεν μπορείς να πλησιάσεις κυριολεκτικά στα 5 μέτρα. Η διαδρομή γι’ αυτήν γνωστή. Πίσω στο ιατρείο του φίλου, ο οποίος συνειδητοποιεί τελικά εξετάζοντάς την ότι έχει να κάνει με περίπτωση ανίατη και ότι προφανώς στην κατάσταση που είναι δεν θα βρεθεί κανείς να τη φιλοξενήσει για όσο... Κάπως έτσι παίρνει τη σύριγγα, βάζει το ηρεμιστικό την καρφώνει αλλά σταματάει. «Δεν μου πήγαινε η καρδιά, ρε γεροντάκο!» μου εκμυστηρεύτηκε μετά. «Είμαι κτηνίατρος, έχω αναγκαστεί να κάνω ευθανασίες για σοβαρούς λόγους υγείας, αλλά αυτή δεν μπορώ να την κάνω».
Έτσι αποφασίζει να προσπαθήσει να τη σώσει, την κρατάει στο ιατρείο και της κάνει μία πολύ επιθετική αγωγή. Έπειτα από μια εβδομάδα τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα. Η αγωγή δεν έπιανε και η σκυλίτσα είχε χειροτερέψει. Ξαναγεμίζει τη σύριγγα με το ηρεμιστικό και την ξανακαρφώνει. Φευ.. Αποφασίζει να της δώσει μια εβδομάδα ακόμη, με τα γνωστά μηδαμινά αποτελέσματα βέβαια.
Πρέπει να ήταν περίπου μόλις έφευγε το καλοκαίρι, Σεπτέμβρης μήνας και χτυπάει το τηλέφωνό μου. Ακούω τη φωνή του φίλου μου από το τηλέφωνο σαν από πηγάδι. «Είμαι άρρωστος με 40 πυρετό, γεροντάκο, δεν μπορώ να κουνηθώ. Έχω ένα σκυλί στο ιατρείο θα του έκανα ευθανασία σήμερα, αλλά θα μείνω σπίτι. Πήγαινε σε παρακαλώ να του βάλεις λίγο φαγητό και νερό». Το είχε πάρει απόφαση, θα γινόταν σήμερα αν όλα είχαν πάει «καλά». Φυσικά και δεν γνώριζα τίποτα απ’ όλα αυτά όταν πλησιάζοντας την πόρτα του ιατρείου, πιάνει η μύτη μου μια περίεργη μυρωδιά. Μια μυρωδιά που ανοίγοντας την πόρτα έγινε αποπνικτική. Σαν να είχες μόλις φτάσει στην κόλαση. Και κάτι πελώρια μαύρα μάτια να με κοιτάνε μέσα από το ειδικό κλουβάκι που φιλοξενείται. Το όνομα αυτής, Σούκη. Εμπνευσμένο από την Sookie Stack- house, την πρωταγωνίστρια του Tru blood, περισσότερο για να θυμάμαι πάντα τη φάση κατά την οποία ήρθε στη ζωή μου μιας και εκείνη την περίοδο με την κολλητή μου μιζεριάζαμε αφάνταστα βλέποντας φανατικά Tru blood! Θυμάμαι τα πάντα από την πρώτη μας συνάντηση με τη Σούκη, εκτός από την ίδια την Σούκη. Θυμάμαι το πώς βγήκε από το βαλιτσάκι,το πόσο παιχνιδιάρα και διαχυτική ήταν παρά τις προδοσίες που είχε συνεχόμενα υποστεί. Το πόσο γούσταρε που πήγαμε βόλτα τριγύρω για να ξεπιαστεί. Είναι σαν να έχω όλον τον καμβά συμπληρωμένο, αλλά στη θέση του πρωταγωνιστή κενό.
Ίσως γιατί δεν θέλω να θυμάμαι σε πόσο άσχημη κατάσταση πρωτοαντίκρυσα το κοριτσάκι μου, που τόσα μου έχει προσφέρει από τότε. Η Σούκη σήμερα είναι ευτυχισμένη και εντελώς υγιής! Θεραπεύτηκε περίπου σε 2 μήνες από τη στιγμή που έγινε μέλος της οικογένειάς μας, η οποία τόσο την καλοδέχτηκε.
Αυτή η ιστορία συνέβη και παρά το βαρύ της φορτίο, είναι μια ιστορία αγάπης.
Μας διδάσκει πως είναι πολλά τα πράγματα που βρίσκονται πέρα από αυτό που μπορούμε να αντιληφθούμε με τις φτωχές πέντε αισθήσεις μας. Αλλά το πιο βασικό μάθημα που εγώ προσωπικά πήρα από τη Σούκη, μέσα σ’ αυτούς τους ζοφερούς και απάνθρωπους καιρούς που ζούμε, είναι πως όποια κι αν είναι η ερώτηση η Αγάπη είναι η απάντηση...
Δημοσιεύθηκε απο τον Pablito στο city code Σεπτεμβρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου