Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Supermassive black hole

Κάνω διακοπές και είμαι ο μόνος στο νησί μου που τρέχει ακόμη κι όταν πάει για καφέ. Περπατάω στο πεζοδρόμιο σαν να ζω σε εικονική πραγματικότητα. Τριγύρω μου άπειροι κουρδισμένοι σαν εμένα, κλούβες των ΜΑΤ, καυσαέριο, άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια και μιζέρια ποτισμένη στο είναι μας. Κι εγώ τρέχω.

Μα ξαφνικά ανοίγω τα μάτια (λέμε τώρα) και μου φυσάει αλμυρός αέρας και μυρίζει και γυρίζει. Όσοι ζουν στην Αθήνα θέλουν να έρθουν εδώ κι όσοι ζουν εδώ θέλουν να πάνε στην Αθήνα.

Εκτός απ αυτούς που πιάσαν το νόημα. 

Πάντως να σας πω κάτι. Η μάχη γίνεται μακριά από τα κέντρα. Εμείς τα παιδιά της πόλης μπορεί να φάγαμε περισσότερο ξύλο και χημικό, να μας κυνήγησαν περισσότερο να μας έλιωσαν σχεδόν αλλά το μόνο που καταφέραμε να κάνουμε είναι να γίνουμε γκρινιάρηδες. Την χάσαμε την μάχη παλικάρια. 

Η μάχη κερδίζεται εκεί που ο καθένας μοχθεί μακριά από τον θόρυβο να χτίσει την ζωή του με ποιότητα. Με χαμόγελο, καθαρά πνευμόνια, στομάχι και μυαλό.

Επηρεασμένος και από τον νυχτερινό ουρανό που στέκει πεντακάθαρος πάνω από την κεφάλα μου εδώ σκεφτόμουν το εξής. Στο κέντρο του γαλαξία μας μια τεράστια μαύρη τρύπα κατατρώει ότι τολμήσει να πλησιάσει. Στις παρυφές γεννιέται η ζωή. 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου