Ίσως

Tη στιγμή ακριβώς που ο φασισμός κερδίζει έδαφος στις συνειδήσεις των ανθρώπων σε παγκόσμιο επίπεδο καταδεικνύοντας την πνευματική φτώχεια που σπάρθηκε στον πλανήτη, εμείς ως Έλληνες βυθιζόμαστε σε ζοφερό σκοτάδι. Παρακολουθείς στα social media ότι ακόμη και οι ως εχθές αισιόδοξες φωνές έχουν αρχίσει να βγάζουν κραυγές αγωνίας και απόγνωσης.

Το παιχνίδι δείχνει να έχει χαθεί κατα κράτος και η συντριβή φαντάζει ως ο μοναδικός όρος να αντικατοπτρίσει αυτό που συμβαίνει στην Ελληνική κοινωνία. Τα media πλήρως ενορχηστρωμένα, πολιτικές σταδιακής αποσύνθεσης, ο ΣΥΡΙΖΑ όσο πλησιάζουν οι εκλογές τόσο περισσότερο πείθει για την φιλελεύθερη στροφή του, η απόγνωση ο θυμός και η οργή κυριαρχούν στην καθημερινότητα μας.  Η σιωπή και το μούδιασμα έχουν τον πρώτο λόγο, η αποχή από τα κοινά τον δεύτερο. Η φαινομενική ησυχία μεταφράζεται με όρους του χθες σαν παράδοση άνευ όρων.

Επαναλαμβάνω, με όρους του χθες. Αν κυκλοφορήσεις όμως εκεί έξω διαπιστώνεις ότι η κοινωνία ανασυντάσσεται. Μια νέα γενιά με νέα όπλα βράζει από δημιουργικότητα και δίψα για ελευθερία. Οι καινούριες ιδέες ξεπηδάνε σαν τα μανιτάρια και η θέληση για μάχη φουντώνει.

Και ο κοινός νους ως μεγάλος στρατηγός ίσως αποφάσισε ότι δεν θα πάει σε μια μάχη απέναντι σε ζόμπι με κλόπς που δεν μπορεί να κερδίσει. Ίσως η μάχη να δοθεί σε διαφορετικό γήπεδο... εντός έδρας... λέω ίσως...

Η νέα τάξη πραγμάτων επιτίθεται με έναν πραγματικά καινούριο και αδυσώπητο τρόπο. Δεν πυροβολεί πια την σάρκα σου, πυροβολεί τα όνειρα σου.

Όσο ο περιφερόμενος θίασος ανεβάζει τις παραστάσεις του στους enikous και λοιπούς μεγαλοτιποτάδες, όσο πρώτο θέμα γίνονται οι άνθρωποι που συνεθλίβησαν από το σύστημα και απέμεινε μέσα τους μόνο το κτήνος, τόσο μια κοινωνία σκεπτόμενων ανθρώπων από κάτω ετοιμάζεται. Δεν ξέρει ούτε τι ούτε πως. Ξέρει όμως πως τη σωστή ώρα θα είναι έτοιμη.

Δεν θα θυμίζει κάτι που ξέρουμε, δεν θα θυμίζει κάτι που ίσως να έχουμε φανταστεί. Στο τέλος της ημέρας όμως θα έχουν κερδίσει οι Άνθρωποι και ο καθένας θα έχει ακριβώς την θέση που του αξίζει.