Είναι αβάσταχτο, εντελώς οδυνηρό να βλέπεις πως μια ολόκληρη κοινωνία μετατρέπεται σε ζούγκλα κανίβαλων. Χυδαία μικροπρεπή ανθρωπάρια σε κάθε γωνιά της επικράτειας. Όσο περισσότερη σάρκα ξεσκίζουμε, από όσο πιο πολλά ζωντανά κόκαλα ρουφάμε το μεδούλι,τόσο γινόμαστε τίποτα παραπάνω από ένα μάτσο κρέας. Ζόμπι.
Μια ολόκληρη Ελλάδα ξανά ρίχνει στην πυρά μια μάνα που ελλείψει των βασικών θεμελιωδών ανθρωπίνων αναγκών γίνεται μάρτυρας του θανάτου του παιδιού της. Παρά ταύτα κανέναν δεν δείχνει να ενδιαφέρει ότι σε μια σύγχρονη υποτίθεται πολιτισμένη χώρα δεν πρέπει άνθρωποι να πεθαίνουν λόγω έλλειψης βασικών αναγκών όπως η θέρμανση. Το μόνο που μας νοιάζει είναι να φορτώσουμε σε μια γυναίκα που βιώνει το μεγαλύτερο δράμα της ζωής της (πολύ μεγαλύτερο απ ότι οι περισσότεροι από εμάς μπορεί να έχουν ζήσει) τους δικούς μας φόβους, ανασφάλειες και ενοχές που λουφάξαμε στη γωνιά μας. Που προσφέραμε στους επόμενους μια κοινωνία που κυβερνιέται και αποτελείται από μισάνθρωπους. Που ηττηθήκαμε με τεράστιο σκορ διαμορφωμένο μόνο με αυτογκόλ.
Αυτό συνέβη και πέρυσι με τους φοιτητές που πέθαναν με τον ίδιο τρόπο. Και με τους νεκρούς των πλημμυρών. Το ίδιο με τους αυτόχειρες. Το ίδιο με όλους.
Το σύγχρονο Κολοσσαίο βρίσκεται στα σαλόνια μας. Μπροστά από τον καναπέ μας. Καθόμαστε και παρακολουθούμε ανθρώπους που δεν άντεξαν. Ανθρώπους που τους σκότωσε το σύστημα γιατί ήταν λιγάκι πιο αδύναμοι από μας. Η πιο ευαίσθητοι ίσως. Ανθρώπους που έπεσαν παλεύοντας για τα ιδανικά τους. Ανθρώπους που βρέθηκαν στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή και αυτάρεσκα κατακεραυνώνουμε τις επιλογές τους. Επιλογές που η δειλία και η μικροψυχία μας δεν θα μας επέτρεπε ποτέ να κάνουμε.
Το πράγμα έχει προχωρήσει πια. Η προγραμματισμένη ποσότητα αίματος που σερβίρεται κάθε βράδυ στις 8 δεν μας αρκεί. Θέλουμε κι άλλο. Βγαίνουμε να ξεσκίσουμε ο ένας τον άλλον, αίμα, κι άλλο αίμα.
Τρομάζω με αυτό που έχουμε μετατραπεί. Το στομάχι μου δεν αντέχει πια τους ανθρώπους, οι περισσότεροι μου προκαλούν εμετό. Τρομάζω που νιώθω έτσι. Τρομάζω που αρχίζω να τους μοιάζω.
Δεν νομίζω ότι έχω πια την παραμικρή διάθεση να κάνω κάτι. Θέλω κι εγώ όπως κι αυτοί, να έρθει η ώρα που θα κάτσω σε ένα καναπέ και θα τους παρακολουθώ να καίγονται και να ουρλιάζουν στην φωτιά που ίδιοι άναψαν με σκοπό να σώσουν το τομάρι τους.
Κανείς δεν μπορεί πια να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε.
Μια ολόκληρη Ελλάδα ξανά ρίχνει στην πυρά μια μάνα που ελλείψει των βασικών θεμελιωδών ανθρωπίνων αναγκών γίνεται μάρτυρας του θανάτου του παιδιού της. Παρά ταύτα κανέναν δεν δείχνει να ενδιαφέρει ότι σε μια σύγχρονη υποτίθεται πολιτισμένη χώρα δεν πρέπει άνθρωποι να πεθαίνουν λόγω έλλειψης βασικών αναγκών όπως η θέρμανση. Το μόνο που μας νοιάζει είναι να φορτώσουμε σε μια γυναίκα που βιώνει το μεγαλύτερο δράμα της ζωής της (πολύ μεγαλύτερο απ ότι οι περισσότεροι από εμάς μπορεί να έχουν ζήσει) τους δικούς μας φόβους, ανασφάλειες και ενοχές που λουφάξαμε στη γωνιά μας. Που προσφέραμε στους επόμενους μια κοινωνία που κυβερνιέται και αποτελείται από μισάνθρωπους. Που ηττηθήκαμε με τεράστιο σκορ διαμορφωμένο μόνο με αυτογκόλ.
Αυτό συνέβη και πέρυσι με τους φοιτητές που πέθαναν με τον ίδιο τρόπο. Και με τους νεκρούς των πλημμυρών. Το ίδιο με τους αυτόχειρες. Το ίδιο με όλους.
Το σύγχρονο Κολοσσαίο βρίσκεται στα σαλόνια μας. Μπροστά από τον καναπέ μας. Καθόμαστε και παρακολουθούμε ανθρώπους που δεν άντεξαν. Ανθρώπους που τους σκότωσε το σύστημα γιατί ήταν λιγάκι πιο αδύναμοι από μας. Η πιο ευαίσθητοι ίσως. Ανθρώπους που έπεσαν παλεύοντας για τα ιδανικά τους. Ανθρώπους που βρέθηκαν στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή και αυτάρεσκα κατακεραυνώνουμε τις επιλογές τους. Επιλογές που η δειλία και η μικροψυχία μας δεν θα μας επέτρεπε ποτέ να κάνουμε.
Το πράγμα έχει προχωρήσει πια. Η προγραμματισμένη ποσότητα αίματος που σερβίρεται κάθε βράδυ στις 8 δεν μας αρκεί. Θέλουμε κι άλλο. Βγαίνουμε να ξεσκίσουμε ο ένας τον άλλον, αίμα, κι άλλο αίμα.
Τρομάζω με αυτό που έχουμε μετατραπεί. Το στομάχι μου δεν αντέχει πια τους ανθρώπους, οι περισσότεροι μου προκαλούν εμετό. Τρομάζω που νιώθω έτσι. Τρομάζω που αρχίζω να τους μοιάζω.
Δεν νομίζω ότι έχω πια την παραμικρή διάθεση να κάνω κάτι. Θέλω κι εγώ όπως κι αυτοί, να έρθει η ώρα που θα κάτσω σε ένα καναπέ και θα τους παρακολουθώ να καίγονται και να ουρλιάζουν στην φωτιά που ίδιοι άναψαν με σκοπό να σώσουν το τομάρι τους.
Κανείς δεν μπορεί πια να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου