Είναι καταπληκτικό το τι συνειρμούς μπορεί ένα μυαλό να κάνει με ένα,φαινομενικά τουλάχιστον,άσχετο γεγονός και πού μπορεί εν τέλη να καταλήξει.
Ένα παιδί σκοτώθηκε.Ένας ακόμη θάνατος(μετά απο χιλιάδες που έχουν συμβεί και φυσικά όχι ο τελευταίος)άμεσο αποτέλεσμα των επιλογών που κάναμε ως έθνος εδώ και πάρα πολλά χρόνια.Αδιαφορία,ωχαδερφισμός,δουλοπρέπεια.
Καθοδηγούμενοι από ένα κράτος που συνέτριψε κυριολεκτικά κάθε έννοια κριτικής σκέψης στην παιδεία,έβαλε ανθρώπους που κανονικά ούτε να σκουπίζουν τις σκάλες των σχολείων είναι ικανοί,να διδάσκουν και να διοικούν το δημόσιο σύστημα παιδείας απο την αρχή ως το τέλος και τέλος γέμισε με κοινοτικά κονδύλια τις κοιλιές των νοικοκυραίων γονέων,αλλα και τις δικές της.Το κοκτέιλ είναι εκρηκτικό και το μόνο που χρειαζόταν πια ήταν υπομονή,όλα τα άλλα θα γινόντουσαν απο μόνα τους...και έγιναν...
Πηγαίνοντας πίσω,σαν σε flashback με αφορμή(είπαμε) τον θάνατο του παιδιού,μου ήρθε στο μυαλό η διευθύντρια του Γυμνασίου μου.Η επονομαζόμενη και "το σκυλί".Ήταν και είναι ακόμα φαντάζομαι ένας άνθρωπος αυθεντικά κακός και εντελώς γελοίος.Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να κολλήσει τα ένσημα της να βγεί στην σύνταξη.Χωρίς να πολυσκοτίζεται και με αγαπημένο χόμπι τις απειλές.Οι λέξεις αστυνομία,αποβολή και μετεξεταστέος ήταν μόνιμα κολλημένες στα χείλη της,έστω κι αν η τρομερή σου παράβαση μπορεί να ήταν η πρωινή σου αργοπορία.Ενώ αν είχες πράγματι την ατυχία σ αυτή την τόσο ευαίσθητη ηλικία,να έχεις παραβατική συμπεριφορά ή ακόμη χειρότερα να έκανες ναρκωτικά,η μόνιμη αποβολή απο το σχολείο ήταν κάτι που αργά η γρήγορα ερχόταν.Η απάντηση μας ως μαθητές πάντα,ήταν η αποχή μας από τα μαθήματα και η κατάληψη του προαυλίου όπου εν χορό τραγουδούσαμε στα μούτρα της "Αν δε φύγει το σκυλί,δε θα λήξει η αποχή".Σήμερα,με τα μάτια που έχω 15 χρόνια μετά,μπορώ να δω την πράξη αυτή ως την πλήρη απαξίωση και περιφρόνηση του συστήματος όλου,πεταμένη στα μούτρα τους απο μια χούφτα μαθητές γυμνασίου.
Κανείς δέν ενδιαφέρθηκε ποτέ...Κανείς νοικοκυραίος γονιός,καθηγητής,μέλος της δευτεροβάθμιας δέν ενδιαφέρθηκε ποτέ να κάνει κάτι με "το σκυλί".Ήταν όμως όλοι εκεί ένα χρόνο μετά...
Είμαι πια στο λύκειο,το οποίο είχε κοινό προαύλιο με το γυμνάσιο και είναι η εποχή που αποφασίζει ο Αρσένης ως υπουργός πολιτισμού να φέρει την δικιά του βλακεία στο σύστημα.Για όσους θυμούνται εκείνη την χρονιά,οι μαθητικές καταλήψεις ήταν πανελλαδικές και κράτησαν από 2 εως 3 μήνες.Το λύκειο εννοείται έκλεισε,ενώ το γυμνάσιο ζήτησε την υποστήριξη μας στην περιφρούρηση κλπ,την οποία εννοείται και είχε.Έτσι μπαίνει λουκέτο σε ολόκληρο το σχολικό συγκρότημα.Ήταν κάπου μέσα στην πρώτη εβδομάδα αν θυμάμαι καλά,έχω πρωινή βάρδια στην πόρτα του γυμνασίου όταν βλέπω "το σκυλί" το οποίο είχε "ανεχθεί" ήδη αρκετά τα "μαλακισμένα","τζαμπατζήδες" και όλα τα ωραία κοσμητικά(δέν άλλαξαν και πολύ απο τότε)να καταφθάνει συνοδεία του εισαγγελέα και της αστυνομίας ενώ φυσικά παρόντες ήταν όλοι οι νοικοκυραίοι γονείς,καθηγητές και το σινάφι.Είναι απίστευτο τώρα που το θυμάμαι και το παρατηρώ,το πόσο εύκολα και γρήγορα τα παιδιά συσπειρώνονται απέναντι στον κοινό εχθρό σε σχέση με τους ενηλίκους.Μέσα σε 5 λεπτά όλο το σχολείο είναι έξω απο την πόρτα του γυμνασίου,έχει περικυκλώσει τον εισαγγελέα ενώ "το σκυλί"(για το οποίο αδιαφορούμε εντελώς) κρύβεται πίσω απο τους αστυνομικούς.Το ύφος του εισαγγελέα πρίν κάν ακόμη ανοίξει το στόμα του κάνει την ατμόσφαιρα να μυρίζει μπαρούτι.Όταν δέ το ανοίγει,μιλώντας σαν αντιπρόσωπος της κυβέρνησης που τον διόρισε στους υποτακτικούς οι οποίοι είναι εξ ορισμού "κοπανατζήδες",τα αίματα αρχίζουν να ανάβουν(οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα η καταστάσεις είναι φανταστική......).Οι προσπάθειες των πιο ψύχραιμων από μας για διάλογο και παρουσίαση των θέσεων μας πέφτουν στο κενό του κρατικοδίαιτου "λειτουργού της δικαιοσύνης".Ενώ όταν σιγά σιγά οι νοικοκυραίοι(που μέχρι χθες δέν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να μάθουν που πραγματικά φοιτούν τα παιδιά τους,αν είναι ευχαριστημένα από την ποιότητα παιδείας που λαμβάνουν ή τι γνώμη έχουν για τον άνθρωπο που έχει την διεύθυνση)παίρνουν την μεριά του "σκυλιού" και του εισαγγελέα,τα πράγματα εκτροχιάζονται.
Θυμάμαι τον εισαγγελέα να αραδιάζει πλέον παπαρολογίες χωρίς έλεος,τον φίλο μου τον Πάνο δίπλα μου να του απαντάει "μα με τα θα θα θα,δουλειά δέν γίνεται" και κατόπιν το χέρι του εισαγγελέα να προσγειώνεται στο πρόσωπο του.Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου που συμμετείχα σε λιντσάρισμα.Και το είχα κάνει με ευχαρίστηση.Δέ θυμάμαι μετά απο πόση ώρα τον πήραν απο τα χέρια μας ημιλιπόθυμο και συναίματο οι νοικοκυραίοι.Οι αστυνομικοί είχαν ήδη φύγει απ ότι είδα μετά μαζί με "το σκυλί" που ήταν ο επόμενος στόχος.
'Οταν η κατάσταση ηρέμησε,"το σκυλί" επέστρεψε με περισσότερους αστυνομικούς και ένα χαρτί στο χέρι για να σημειώσει τα ονόματα αυτών που ήταν μέσα στην κατάληψη.Φυσικά τίποτα δέν έγινε,ενώ για την ιστορία,μέχρι να αποφασίσουμε να ανοίξουμε την κατάληψη δε ξαναεμφανίστηκε ούτε εισαγγελέας,ούτε αστυνομία,ούτε νοικοκύρης ούτε και "το σκυλί" φυσικά...
Μία μεγάλη νίκη ύστερα απο πολλές μικρές ήττες ήρθε εκείνη την ημερα...
Κάθε νίκη έχει το κόστος της και κάθε ένας απο μας είναι πιό χρήσιμος ζωντανός.Ειδικά τα παιδιά.
Όλα είναι εναντίων μας,πάντα ήταν.Και πολύ περισσότερο εμείς οι ίδιοι είμαστε εναντίον του ίδιου μας του εαυτού.
Ας ψάξει ο καθένας μέσα του να βρει την εμπειρία που έζησε και που θα τον κάνει να πιστέψει στη νίκη.
Ας είναι και η ιστορία η δική μου ένα μικρό λαμπάκι που στο τέλος μαζί με άλλα θα φωτίσει την μαυρίλα του συστήματος.
Είμαστε όλοι πολύτιμοι....ζωντανοί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου